ഭുമിയുടെ ഗന്ധമത്രയും വാരി പൂശിയത് ഇവരാണ്
അവളുടെ എണ്ണമറ്റ കഥകള്‍ക്ക് കാതോര്‍ത്ത് ഇവരെന്നും
ഉണര്‍ന്നിരിക്കുന്നു....
അവളോ, ജീവവയുവും ജലവും ആഹാരവും പകര്‍ന്നു ഇവരെ
തന്‍റെ മാറോട് ചേര്‍ത്തിരിക്കുന്നു
അവളുടെ കഥകളില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്ന ആകാശമത്രയും അവര്‍ക്ക്
ആവേശമായി...
ശുന്യതയില്‍ വര്‍ണങ്ങള്‍ നിറച്ച്‌; ഒരു മാന്ത്രിക വടി വീശി-
സ്വര്‍ണഗോളങ്ങള്‍ വാരി വിതറുന്ന ആകാശത്തെ അവര്‍ ആരാധിച്ചു...
ഭുമിയിലെക്കിറങ്ങിയ വേരുകള് അവരെത്ര ദുര്‍ഭലരായിരുന്നു
മണ്ണിനോട് ചേര്‍ന്നവരുടെ ജീവന്‍റെ നാമ്പുകള്‍-
ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ വിസ്മയക്കാഴ്ച്ചകളിലെക്ക് ഒരുങ്ങി..
ദുരങ്ങളെത്ര വര്‍ഷങ്ങളെത്ര ഉയരങ്ങളെത്രയെന്നു അവരറിഞ്ഞില്ല
വിശ്വചേതനയുടെ തുടിപ്പുകള്‍ അളന്ന്; ഭുമിയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് പടര്‍ന്ന്‌-
വിഹായസ്സിനു നേര്‍ക്ക്‌ ഉയരാന്‍ തുടങ്ങിയ അവര്‍ അറിഞ്ഞു
മദ്ധ്യേ വിഹരിക്കുന്ന വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുടെ ഒരു ലോകം.
നൈമിഷികമായ വികാരങ്ങള്‍ക്ക് അടിമപ്പെട്ട് ഭീരുത്വം ധരിച്ച
ഒരു ജീവലോകം...
സമയത്തെ അടുക്കി കൂട്ടി, ഒരു വൃത്തത്തിനുള്ളില്‍ നെടുകെയും-
കുറുകെയും നിരന്തരം ചലിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ ലോകം
അവരെ അമ്പരപ്പിച്ചു.
വേഗമേറിയ ശബ്ദതരംഗങ്ങളുടെ ഒരു നിര്‍ഗ്ഗളപ്രവാഹം
അവിടെയെങ്ങും പ്രകടമാണ്...
ഒരു പക്ഷെ പ്രകാശത്തിനു മുന്‍പേ സഞ്ചരിച്ച്‌ അവ -
ഈ ലോകത്തെ അന്ധമാക്കിയിരിക്കുന്നു!
ഭുമിയുടെ നിശബ്ധപ്രണയതിന്റെ വാഹകര്‍ ഇവരത്രേ, വൃക്ഷങ്ങള്‍
അവളുടെ ആത്മാവിലേക്ക് വേരോടിച്ച് ; ഉണ്മയുടെ സൗന്ദര്യത്തില്‍ ആറാടി-
ഈ പ്രകൃതിയെ ഒരുക്കിയ അധ്ഭുതപ്രതിഭാസങ്ങളാണ്
ഈ വൃക്ഷങ്ങള്‍...
ഇലകളിലും, പൂക്കളിലും, കായ്കളിലും ചേതോഹരങ്ങളായ -
വര്‍ണക്കൂട്ടുകള്‍ ചാലിച്ച്;
നീലവിഹയസ്സിലെക്ക് കണ്ണോടിച്ച്, അവര്‍ ഈ ഭുമിയെ മനോഹരിയായി-
ഒരുക്കി നിര്‍ത്തുന്നു...
ഒരു ചെറുകാറ്റിന്‍റെ ഓളങ്ങളില്‍ പോലും അവരുടെ സാനിദ്ധ്യം-
നിരന്തരം ഈ ലോകത്തെ അവര്‍ അറിയിച്ചിരിക്കുന്നു
പൂക്കളുടെ വര്‍ണങ്ങളത്രയും കടമെടുത്ത്-
തങ്ങളുടെ ചിറകുകളില്‍ വരച്ചു ചേര്‍ത്ത മാലാഖമാര്‍;
ഈ ചിത്രശലഭങ്ങള്‍...
ഇവരോട് ചേര്‍ന്ന് ജീവവയുവില്‍ പകര്‍ന്നിരിക്കുന്നു ഈ വിശ്വപ്രണയത്തെ..
പക്ഷികളോ, അവ മേഘങ്ങളിലേക്ക്‌ ദൂതും പേറി പറന്നുയരുന്നു
ഒടുവില്‍ കാതങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം ഒരു മേഘഗര്‍ജനം മുഴങ്ങിക്കെള്‍ക്കുമ്പോള്‍
ഭുമിയുടെ ഉള്തുടി അവയ്ക്കൊപ്പം ചെര്‍ന്നുണരുകയായി
ഇവിടെ ജനിക്കുന്നു... വേരുകളുടെ ഒരു തുടര്‍ക്കഥ....
